26/11/07

DESORIENTADO

Mi nombre es Juan y tengo 82 años, de esto último normalmente me olvido, aunque siempre hay alguien que me lo recuerda… que me recuerda mi olvido. A veces me gustaría olvidarme de que me olvido, pero dicen que no es bueno, que tengo que “orientarme a la realidad”. La realidad… he dedicado toda mi vida a trabajar, tanto que es para lo único para lo que valía, ahora no me dejan, ahora no valgo para nada. Mis amigos se han ido poco a poco. Mi amor, mi compañera durante sesenta años también se ha ido. Veo mal, no oigo y llevo pañal, como un niño de teta (es cierto, a veces se me escapa, pero no soy capaz de encontrar el baño), luego una joven viene a limpiarme, yo me resisto porque lo exige el decoro, al final nos enfadamos (no tiene la culpa, pero ha de ser así). Mis hijos a veces tienen un rato para visitarme, trabajan mucho, tienen su familia, y yo…, yo no quiero molestar.

La realidad dicen…, prefiero no estar orientado, prefiero estar perdido y así volver a donde quiera, puedo volver a ser un niño o puedo volver a estar con ella, le puedo poner su cara a cualquiera que pase por mi lado e incluso, si me siento algo travieso, me atrevo a pellizcarle el culo, entonces su cara se desvanece y aparece la bata blanca. Piensan que soy un viejo verde, pero si quiero me olvido, y no tengo porque ser ni viejo, ni verde.

A veces tengo mucho miedo, perdido en un lugar que no conozco rodeado de gente también desconocida que quiere que haga cosas que no quiero, que no quieren dejarme hacer lo que quiero. Si, a veces tengo miedo y tengo que irme, tengo que defenderme. La última vez hasta tuvieron que atarme, no creo que sea una forma de hacerme sentir más seguro.

¿Habré comido ya? Esta sensación en el estómago puede ser hambre, no sé, quizá ya sea hora de acostarme, ¿Dónde está mi cama?... ¡¡¡Mamá!!! Dicen que viene ahora ¿es que no entienden que me siento sólo? Ahora ya no entiendo de parentesco ni amistad, sólo entiendo de sensaciones, de frío y de calor, en el ambiente, en las palabras y en las miradas. Hecho de menos un abrazo.

6 comentarios:

Ángeles Mallo dijo...

PRECIOSO POST,TRISTE Y REAL ENFERMEDAD.
CUANDO SE HA PERDIDO LA MEMORIA DE CASI TODO,LO POQUITO QUE SE MANTIENE QUE DIFÍCIL ES DE OLVIDAR.
LA CONCLUSIÓN QUE YO SACO ES QUE LO IMPORTANTE NO ES EL TIEMPO QUE VIVAMOS SINO COMO VIVAMOS

Paz Zeltia dijo...

No es buen post para empezar la mañana leyéndolo. Por algo todo lo que te hace sentir bien invita a olvidar la realidad: el cine, la literatura, los viajes, las cenas y reuniones sociales... todo para no pensar, para obviar esa realidad que tambien forma parte de la vida.
Y si piensas eres un "triste"? Porque me cuesta mucho creer que si miras a tu alrededor sin disfrazar el entorno con veladuras rosas, uno no se entristezca y pueda al segundo siguiente continuar "y como te iba diciendo..."

intoku dijo...

Me ha parecido una buena manera de sensibilizar a quien lee esto.

El alzheimer está bastante olvidado, la verdad.

Gracias por el post.

Intoku.

Son Unha Xoaniña dijo...

Terrible enfermidade.
Can do un perde a memoria ¿que queda?
Estou dacordo con Angeles Mallo, o importante non é o tempo que un vive, senon cómo o vive.
Un saúdo.

Anónimo dijo...

Oi, achei seu blog pelo google está bem interessante gostei desse post. Gostaria de falar sobre o CresceNet. O CresceNet é um provedor de internet discada que remunera seus usuários pelo tempo conectado. Exatamente isso que você leu, estão pagando para você conectar. O provedor paga 20 centavos por hora de conexão discada com ligação local para mais de 2100 cidades do Brasil. O CresceNet tem um acelerador de conexão, que deixa sua conexão até 10 vezes mais rápida. Quem utiliza banda larga pode lucrar também, basta se cadastrar no CresceNet e quando for dormir conectar por discada, é possível pagar a ADSL só com o dinheiro da discada. Nos horários de minuto único o gasto com telefone é mínimo e a remuneração do CresceNet generosa. Se você quiser linkar o Cresce.Net(www.provedorcrescenet.com) no seu blog eu ficaria agradecido, até mais e sucesso. If is possible add the CresceNet(www.provedorcrescenet.com) in your blogroll, I thank. Good bye friend.

Antonio Olives dijo...

¿cando se perde a memoria que queda?, queda a pel, a memoria da pel, o significado dun bico ou dunha caricia ou dun abrazo, queda a memoria das miradas. Queda que... non sei quen es, pero estou a gusto contigo.

Intento trasladar a miña visión non da enfermidade se non do tratamento que estamos a facer dela os profesionais, entre os que mi inclúo xa que dediquei algún tempo na miña vida a traballar con persoas con esta enfermidade. Dende as orientacións máis académicas empeñámonos en conservar capacidades cognitivas precarias, medimos a efectividade das intervencións en termos de memoria, orientación, capacidade de resolución de problemas, cando penso que teríamos que dedicar máis tempo a súa felicidade, creo que deberíamos apartar un pouco as fichas, as letras e os números e dedicarlle máis tempo as apertas e as caricias, a saber que é o que necesitan, pero iso non se mide con ningún test, e diso non se vai dar clase na universidade.