15/1/08

LOS PELOS DE PUNTA


El canal de la televisión pública americana PBS, emitió recientemente un reportaje titulado “The medicated child”, en la que se expone cual es la situación en los Estados Unidos en lo relativo al tratamiento de los problemas de comportamiento en niños.

A mí se me han puesto los pelos de punta al ver como chavales de tres años ya son medicados con Ritalín, por un supuesto déficit de atención que le “impedía controlar sus impulsos” (es muy gráfica la queja del padre –Tiene tres años ¡¡¡no tiene que controlar sus impulsos!!!). También da miedo el hecho de que son los maestros los que en muchos casos presionan a los padres para que mediquen a sus hijos.

Podemos ver como un niño en pocos años puede pasar por tres diagnósticos distintos (cada cual más terrible) con sus correspondientes tratamientos farmacológicos, con facilidad se pasa del diagnóstico de trastorno de déficit atencional con hiperactividad (y su tratamiento con metilfenidato, un potente estimulante derivado de la anfetamina) a un diagnóstico de trastorno bipolar (con lo que tenemos a un chaval de seis años, sin más sintomatología que su intranquilidad, tomando Risperdal o cualquier otro antipsicótico). Finalmente cuando este chaval llega a la adolescencia ya padece “tics benignos”, una forma suave de llamarle a la Diskinesia Tardía (que por su puesto... eso ya no existe ¡¡??) y una evidencia palpable del efecto que tienen estos fármacos sobre el sistema nervioso de estos menores.

En resumen, que en los Estados Unidos hay en este momento seis millones de chavales tomando medicación psiquiátrica con efectos desconocidos en niños, ya que en la mayoría de los casos sólo ha sido testada en adultos. Afortunadamente vivimos en un país en el que las tendencias llegan tarde, aunque siempre habrá algún visionario adelantado a su tiempo, que viene de hacerse un master-blaster en Winconchin u Ojallo, que pretenda darle unas “pirujas” a mi niño, vamos... que hay que andarse con cuidado.

Si queréis ver el programa completo, aquí os dejo en enlace (está dividido en 6 capítulos de corta duración), clicais en “Watch de full program online” y a ver que os parece.

THE MEDICATED CHILD



13 comentarios:

Anónimo dijo...

Boas Antonio, gracias polo teu comentario. a verdade é que son nova nesto dos blogues. A ver se me vou sooltando. Acabo de botarlle un vistazo a túa páxina e gustoume moito. Eu son pedagoga e traballo con nenos con necesidades específicas (que non epeciais). Paso a ser lectora do teu blogue. Un saúdo veciño.

A lareira de Santiso dijo...

Tremendo texto!
A ver que me dan a min tamén, para controlar os meus impulsos ao bordo da trintena..jajaaja..

Apertas sin control, Antonio.

LA CASA ENCENDIDA dijo...

Te agradezco esta entrada. No me lo puedo creer ¿Que les está pasando a estos yanquis? Yo por si acaso digo como el des chiste: "Madrecita que me quede como estoy" y se lo aplico a España. Comobien dices, menosm´ñas que aquí llegan etas cosas tarde o mucho después, y mientras tanto podremos estar alerta. Me da un pánico enorme todo esto. A veces me pregunto si lo que buscan es un mundo de autómatas. Los pelos se te ponen de punta, a mí el futuro de nuestros hijos, me dan escalofrios.
Muchas gracias por tu comentario y ttu visita.
Saludos desde el sur.

Son Unha Xoaniña dijo...

Non sei que c...lle está a pasar a sociedade.
Pouco a pouco nos imos acostumando a sufrir o menos posible (quen quere sufrir), e isto transmitímosllelo aos nosos fillos de xeito que non queremos que sufran nin que teñan contrariedades, pero é que a vida e vivir é así, con moitas contrariedades.
E logo claro, non podemos aturar que o neno non estea quieto, que non durma e chore de noite, que faga trasnadas.... Así que imos ao pediatra para que lle dea algunha cousiña, porque "mi niño de la manera que llora no es normal", e asi con todo. Logo non se hai que estrañar do que acontece en EEUU, porque é a tendencia. Non me quería estender tanto e inda por riba non sei se dixen o que quería dicir.
Un saúdo.

intoku dijo...

Vamos de mal en peor... ¿Qué está pasando?

Garfio dijo...

Después nos extrañamos de los presidentes que tienen en EE.UU.

Druid dijo...

Sin duda... todo ha de llegar.
Este año ha aumentado en un ¿40%? (creo recordar) como regalo de Navidad-Reyes a los niños-adolescentes españoles la cirugia estética.
Asi que cuando veas las barbas de tu vecino cortar....

De todos modos, como padre de un niño de 2 años y 3 meses, sus "profes", ya nos hablan de su "independencia"...
miedo me dá.

vermella dijo...

Alucinante,medicar ós nenos para que non molesten..........
Un día miña irmán chegou da garderia moi preocupada xa que a coidadora insinuoúlle que o meu sobrño era hiperactivo e que tiña falla de concentración,inda vivía miña nai quen dixo,o neno é traste e os problemas tenos ela,(meu sobriño tiña tres anos).
saúdos

jose carlos dijo...

A lo que se llega, es indignante lo que esta pasando con tanta pastilla para todo. En fin. Un saludo y gracias por tu visita.

A Conxurada dijo...

Deixasme de pedra, de verdade, hai que ser ben animal, pero de onde veñen os sucesos...pois non che me extraña, o que me da medo é que co tempo aquí se faga o mesmo.

Anónimo dijo...

Muy buen articulo
me gustaria poder contactarme con usted para poder de alguna manera ver la posibilidad de iniciar algun tratamiento para mi pequeño hijo
gracias
Clara

Antonio Olives dijo...

Los datos de contacto se encuentran en la parte superior derecha del blog, no tienes más que llamar o acercarte. Gracias por el comentario.

pinchinho dijo...

Ntes de nada, gracias por tucomentario y no te discuples por la extensión, porque en tu caso lo de la cantidad de las lineas va perejo a la calidad.
Qué decir? Los americanos son asi de raros. No voy a entrar en discusiones acerca de si es aconsejable medicar o no a los niños, ya que mis conocimientos de medicina son muy limitados o casi inexistentes, pero cabe destacar aqui que como en todos los casos de su vida diaria que ellos siempre se deciden por el método mas inmediato, en vez de buscar algo a mas largo plazo y más seguro.
Tu eres psicólogo, por lo que me fio de tó como entendido de la materia..., pero enfin, a mi no me extraña nada...
Yo, si me veo capaz de tener un hijo y medicarlo para que me deje tranuilo, pues enfin, no lo tengo...